Lo solelh me fa cantar…

Frederic Mistral l’escriguèt dins un poèma e ne faguèt sa maxima !

Longtemps, e encara uèi  se parla del « Miègjorn » amb d’estereotipes : lo solelh, la dormida, las galejadas, lo patés e ne passi !

Òc l’estiu fa caud en Occitania, e amb lo rescalfament climatic aquò s’adoba pas !

Òc s’ausís las cigalas, e alara ! Se s’ausissiá de crits d’ors blanc aquí seriam dins la caricatura.

Òc lo solelh me fa cantar tanben, cantar aquel país, tan polit coma un autre, segur. Mas me fa tanben plorar quand ausissi d’escarnis, o d’insults, de mesprètz per nòstra lenga e nòstra cultura. Mistral sovent atacat per sas posicions, dins son trajècte, son amor de la lenga d’òc (provençala) a pasmens permés a la lenga nòstra de « subreviure ». Segur, las batalhas sus la grafia, la gramatica, la lenga dels trobadors son estadas de frens a l’unitat de la lenga. Mas aquò es pas res a costat del  trabalh de destruccion amb las leis Ferry e l’escòla de la Republica a la fin del sègle XIX. La vergonha de parlar occitan, tractat de « patés » a marcat tota la generacion dels primièrs «escolans » dels «Hussards noirs »  de la Republica !

 Cresi que uèi anam tornar a Mistral e legir qualques extraches de sos escriches: (grafia «provençala»)

Cante uno chato de Prouvènço
Dins lis amour de sa jouvènço
A través de la Crau, vers la mar, dins li blad
Umble escoulan dóu grand Oumèro, iéu la vole segui.

Se plàu un jour o l’autre Sus nautre, sus nautre,

Se plàu un jour o l’autre, Sus éli a plougu!

REPIC

An viscu, An tengu Nosto lengo vivo; An viscu, An tengu Tant coume an pouscu!

E ara pas de vergonha  e cantatz al solelh o jos la pluèja, macarèl !

E tenètz vos fièrs !