Lo vin de set

Diga ! Aquí una autra ! N’ère demorat ieu au dire que se ditz : « Se cau manjar per viure, se vestir per la freg, aürosament que per beure i a pas besonh d’aver set ! ». E deve dire qu’ère aquí dessús puslèu cresent e practicant, ric-a-ric : un caçolet dins la rebola plan regularament per téner targa a la vidassa de uòi, l’ivèrn, l’eslip forrat de caçanièira per servar caudets lei alibòfis, la berreta per s’aparar lo comprenòri de la barbasta e la carrèla tenguda d’onchada preventivament amb d’òli de gavèl.

Mas los temps que sèm capviran tot : ara te fan una reclama a tot petar per los « vins de set » çò que daissa a entendre que te cau aver una set que veses córrer per beure de vin… E bèl primièr solide, m’anatz dire plan justament : « qu’es aquò un vin de set ? ». Efectivament, es pas de bon concebre per nautres… Te dison que son vins d’una « granda bevalitat » que te lèvan la set tant coma l’aiga de la fònt e qu’un còp destapada la botelha siás segur de l’acabar a dos dins una serada. Ja te cau encapar que se pòsca beure quicòm mai que de vin, levat lo pastís segur e qu’existiscan vai te’n saupre ont vins non bevables.

En mai te daissan entendre que seriás pas capable de plegar una botelha dins una serada a dos ! Benlèu que sabon pas que l’unitat de mesura per lo vin es l’ectò ?

Vòls que te diga ? Aquò me remente una anecdòta que visquèrem amb lo Peiròt, un dau vilatge que nasquèt un jorn que la luna èra pallòta e qu’òm escaissava plan amistosament, solide, Paga-la-raca. Èra dins lo temps que lo Depardieu que s’èra pas encara empotinat se metèt per l’ase de faire de vin au nòstre, a Niana. Se crompèt vinhas au prètz fòrt que los Innocents lo son pas tant que çò que semblan quand se parla sòus. Bon, per la faire cort, primièiras vendémias, primièr vin, la comuna  nos paguèt l’aperitiu amb aqueste nectar prestigiós que costava pel e borra. E lo Peiròt d’o tastar en clapant la lenga contra lo cèl de la boca e de dire : « Es pas maissant son vin au Gegé, es pas maissant, mas a 40€ la botelha, lo deu pas beure dins de veires coma nautres… » Pasmens, me daissère dire que lo sautabarralha parisenc èra vist coma un espongaire de primièira. Mas, au país dels avugles los bòrnis son los reis.

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau !  

Vos agradèt aquela bilheta?

N’auretz aquí un pauc mai amb La Gèsta dau Montamametas. En venda dins totas las bonas librariás.