Se i a quicòm qu’es lo contrari de l’autonomia es plan la tutèla. S’aplica aus enfants, aus baugs o alzheimer, brèu a las personas irresponsablas. E tanben dins nòstre país a las collectivitats. Son en tutèla dau govèrn via los prefèctes e TPG. Aqueste, lo Tresorièr Pagaire Generau es lo foncionari mens conegut e lo mai pagat de totes. Atau las collectivitats son per definicion irresponsablas e per aquò sens ges de ressorças en pròpri, ges de caissa nimai de comptes en banca. Tot lor ven de dotacions virtualas dins los comptes de l’Estat que sol pòt pagar.

Es la magia francesa : las collectivitats, pasmens bailejadas per de ciutadans elegits, venon jamai adultas. Pòdon discutir de çò que lor fa de besonh dins una lista limitativa que se ditz ‘competéncias’. Mas cada « decision » deu èsser validada pel prefècte dau govèrn. Un còp la decision validada, per exemle crompar de material, la collectivitat lo pòt anar causir au magasin. Aquò se ditz executiu. Lo hic es per pagar qu’a pas drech de faire un chèc. Alara es lo TPG que paga amb l’argent previst per ela dins sos comptes. Pòt tanben refusar. Tot aquò sembla pintrar las collectivitats dau Paire Ubu. E non, es la realitat nòstra. Dona plan idèa de la bela consideracion qu’a l’Estat daus ciutadans : de paures ninòis que cal tutelar.