La cronica de Joan Loís Blenet

Viatjar au Mexic es un ensenhament bèl. Dins aquel país gigantàs que
caupriá quatre còp lo nòstre, la riquesa, l’abonde dau patrimòni
arquitecturau e de civilizacion espanta.

Se i a quicòm qu’es lo contrari de l’autonomia es plan la tutèla. S’aplica aus enfants, aus baugs o alzheimer, brèu a las personas irresponsablas.

Amb la question còrsa l’autonomia torna dins l’actualitat. L’estonant es que ne siá sortida e mai que tot que siá d’a fons absenta de la vida das collectivitats.

Fa 40 ans, en 1984, Lo Moviment dau 11 d’Abriu das associacions occitanas inicièt a Montpelhièr la primièra accion cap a una collectivitat per una politica publica per l’occitan.

Sembla que lo dròlle siá vengut de tròp. Ja fa temps que los vesèm plan
mens. Jògan pas pus per carrièra que las veituras i senhorejan e son
portats a l’escòla.

Mars que vei arribar la prima es ara dedicat a la poesia e comença per la jornada de la femna. Aquò fa una escasença bèla de remenbrar una escrivana e trobairitz del nòstre Lengadòc. S’agís de Joana Barthès mai coneguda de son nom de pluma Clardeluna (1898-1972).
(Fòto Cirdòc)

Es l’argument avançat pels « elèits » per justificar la sosmission afogada a
l’angloestasunian.

Una lenga comuna novèla aplanta son tibanèu al país.

La “civilizacion” èra lo vestit falsièr de l’imperialisme colonizaire.

Per las lengas autoctònas dau país la Republica prenguèt lèu-lèu la dralha d’eliminacion coma la de la monarquia.