La guinhada de l’IEO d’Erau

Me daissère dire que lo Trump -Alan diriá lo Trompeta- s’èra fach peçugar un còp de mai a faire lo penequet, setmana passada, en plena reünion.

Quand lo « din-dan » de la pòrta de la librariá de l’IEO me desperta dau penequet d’après dinnar, i vau totjorn, gaujós e benvolent, d’un :
– Adieussiatz !

Aqueles que me legisson o escotan regularament sabètz la tissa mieuna de me trufar, benlèu un pauc tròp sovent, dels caçaires e dels vilandreses escrologistas o esportius.

Ai lo conhat que ten pas en plaça, corrís de longa per pas res. Lo te vegère l’autre jorn qu’anava quèrre de qué se caufar sus lo lenhièr davant son ostau. Corrissiá darrièr la bariòta !

Diga ! La patrolha ven de tornar passar davant la librariá. Son quatre, de la polícia rurala aqueste còp.

Amb las calibombas que se seguisson d’un an sus l’autre, la malaiga que de longa empoisona l’aire, i a de mens en mens de toristas a Bosigas e l’economia de la vilòta ne patís grevament.

Diga ! L’avètz pas recebut, lo convit ? Vos o dise de memòria. Se presentava antau

Diga ! Hollywood es en revolucion ! Figuratz-vos qu’an engimbrada, mercé l’Intelligéncia artificiala, una actritz virtuala, numerizada de cap a cima que se ditz Tilly Norwood.

Diga ! Siaguèt un temps que, mercé Paratge, l’enfant de la fornièira dau castèl que pastava michas e amassa bròcas e d’un òme d’armes, lo Bernat de Ventadorn podiá lausar las Dòmnas mai naut jocadas de son temps.

Diga ! Per qual espincha l’anament dau mond en cèrca de despaïsament Japon es lo país de bavarilhas e avèm d’apréner fòrça de sas gents e de sa cultura.