La guinhada de l’IEO d’Erau

Diga ! A dicha de trepar e de córrer los bòsques amb lo chin, tot bèl just a la debuta de l’estiu, me n’arribèt una de las curiosas. Figuratz-vos que me faguère atacar per una bèstia fèrra.

Diga ! Saique l’avètz ausida tant coma ieu, aquela paraula gaireben divenca, que te servisson lo mond tot lo sant clame dels jorns : « Dison ».

Diga ! Dins las vilassas e sas periferias son a metre en plaça de vias de circulacion reservadas als bons ciutadans que siái pas. Aqueles que se pòdon crompar la veitura electrica o que practican lo coveituratge a dos o tres, solets, auràn drech d’i rotlar. Capitèsses pas de cargar una autostopaira crocarèla sus lo camin dau trabalh …

Diga ! La darrièira de l’estiu en Menardia-sus-Òrb : van cercar la mèrda. Aquò, me diretz, es pas novèl mas aqueste còp la vòlon espepissar menimosament e los chins que se passejaràn dedins Besièrs deuràn presentar, en cas de contraròtle, sa carta d’identitat ADN per provar que son pas eles qu’an perdut quicòm dins la gandòla.

Diga ! Es lo tarabastèri menat per las tronçonadoiras que despertèt l’autre ièr los setòris de la sièsta. Figuratz-vos que per los « besonhs dau rodatge » de la seria televisada Deman nos aparten, -la scèna se debanava en ivèrn- TF1, mercé son eco-labèl, faguèt tombar lo brancum e plumar las fuòlhas de las platanas de la cort d’un ancian collègi de Seta aquí en plena saba en debuta d’estiu.

Diga ! Legiguère dins la premsa d’aquesta setmana que los japoneses corrisson coma cabras a la sal seguir corses per tornar apréner a sorrire. Cau dire que los pauròts se son desacostumats que venon sonque de tombar la masqueta a la fin de mars, una masqueta tant talament rasseguranta per eles que la sonavan « las braietas de la cara »…

Diga ! Me daissère dire que son a passar l’escoba dins París, París… Pensatz, cau que tot siaga a carrau, los J. O. se sarrant, lo mond tot van téner de graciosada e beure de l’uòlh la vila escanaira.

Diga ! La polemica, coma un tèrratrem amb miliassadas de replicas o encara las erupcions d’un Vesuvi que non jamai s’apasima, ufla, ufla e espeta regularament dins la premsa o sus los malhums socials.

Diga ! Imagina un pauc… Sèm dins la vesprada dau 12 de setembre de 1213, dau costat de Murèth. Alara que complètament plegat te’n tòrnas de vendémiar ta vinhòta de las costièiras de Garona, veses au pè dau castelet, dins un tarabast e un çaganh terribles, flotejar còsta las armas de l’ostau d’Aragon, las bandièiras dels comtes de Foish, de Cominges e evidentament aquela dau Raimon VI de Tolosa : de gula a la crotz clechada pometada e voidada d’aur

Diga ! Lo mond petan la santat e ne petam collectivament en fach… La fauta a totes aqueles que fan passar sa santat avant sa vida, aqueles que vòlon pas pus coma los ancians manjar gras e beure pur, aqueles que se noirisson d’espirulina, de tofú, de quinòa e que fonhan lo caçolet o la costela de moton a la grasilha…