Diga ! D’unes per s’encogorlar pas a l’americana en mendicant bonbons -e de còps, au vilatge, plombs de caça o sal gròssa- ressuscitan Martror una fèsta vièlha coma l’an pebre e se sarran antau de las originas de la Totsants dels catolics que volián defugir a tot pèrdre.
Diga ! Vos escrive dau futur. Vos escrive dau futur que, amb Arnavielle, refuse que siague un prefècte de París -o de Brussèlas- que me règle l’ora de la mòstra. E doncas cambière pas l’ora de la mieuna l’autre dimenge, e veja-me aquí dins vòstre avenidor !
Diga ! Me diretz qu’aquò son pas mos afars, mas enfin, abans que de butar mai avant lo prètzfach -me portariá solaç, que me rosigue per vautres- de saupre « s’avètz mes a jorn vòstre compte formacion » o s’avètz capitat de penetrar Amelia, mercé lo texton que vos an mandat ?
Per uòi una Guinhada pareguda dins lo Diari de julhet.
« A jòc ! » antau la paraula de l’engatjament au tambornet mostrant ben qu’èra pas mai dins l’esperit de sos creators qu’un jòc, rencontres mai o mens amistoses entre vilatges vesins. Mas s’anatz sus lo site de la liga de tambornet vos parlan ara d’espòrt.
Diga ! Es caluc aqueste Macron, a virat canturla o nasquèt un jorn que la luna èra pallòta ? M’an dich, figuratz-vos, que per aqueste ivèrn demanda als franceses de se caufar a 19 grases. Aquel piòt, se l’escotam anam cramar lo doble de lenha que passam de costuma e es pas el que nos la vendrà copar !
Diga ! Per la temporada de vendémias me siái acostumat, fa d’annadas, a me faire pompar lo rasim, a donar ma sang s’aimas mai. Sabètz « uòi ai decidit de sauvar vidas ! » o « se la donas pas tus, non o farà digús ! ».
Diga ! L’estiu s’estira, mas nom d’un chichorlet, per un còp, aguèrem un bèl estiu… Ploguèt de brasa tres meses a de reng. E mai tustèt quicòm lo Maomet, solelhàs, calimàs, caumanhàs, la totala ; garrigas e pinèdas enfuòcadas, toristalha ratatinada, vegetacion usclada e tèrra fendasclada.
Diga ! Un còp èra, en 2019, quand arribèt la gastapiana chinesa nos diguèron qu’anàvem dintrar dins lo temps dau papet bom-bom. Efectivament, a la debuta aquò descanilhèt a ronfle dins los EAPADs e autres moritòris de papetum. Puòi, vos sovenètz ?, quand n’aguèrem enfin, las masquetas venguèron obligatòrias. Mas el, lo Bernat se’n batiá.
Diga! Siái sortit ieu d’un vilatge de la plana lengadociana, qu’aviá quilhat enaut sa pòrta bèla de l’Edat Mejana, un relòtge de paret, de cada costat de la torre. Quand marcava la giroleta Tarrau, e que bufava lo vent coma un buòu, un costat dau relòtge s’alentissiá mentre que l’autre contunhavan de s’encaminar dapasset, çò que fa que los que trespassavan la pòrta anciana, viatjavan dins lo temps, de còps que i a de mai d’una mièja orassa abans que los emplegats de la comuna se risquen dins la viseta per tornar apariar los dos costats.
La Guinhada es sus ràdio Lengadòc. En picant sus l'image i tombaretz. Diga ! Mon paure Jorget, faguères plan de partir passar ta mòrt en vacanças, e se me’n creses, demòra z’i. « Amagatz aquela popa que saupriái pas veire ! » Uòi, la Margòt a pus solament lo drech de...