E vaquí una tièra novèla de proposicions (aprèp los Papieròts del 2 e del 30 de març passat) non pas per clavar la maissa, mas per acabar dignament un conte occitan portaire de tot nòstre patrimòni cultural immaterial : E cric e crac, lo tremol, lo vibre l’a rosegat e lo conte es acabat.
• Retiradas : Los nòus savis del Conselh constitucional an jutjat segon lo dreit aprèp totes los camins de travèrsa que prenguèt lo govèrn per faire acceptar sa lei contra las retiradas. Lo savi embarrat dins sos còdis (e fraire/sòrre o cosin-a d’aqueles ministèris que trevèt de temps) sap res de la vida vidanta. Es atal que la paura Constitucion camina de guingòi.
Las informacions se fan la caça las unas a las autras. As pas lo temps de comprene una situacion o de te pausar una question que quicòm de totalament desparièr arriba a tas aurelhas o te tomba jols uèlhs.
La question de l’aiga carcanha de mai en mai lo monde. La question de l’ora es la de las bacinas. Se parla pas de la bacina de fèrre de quand ères pichonet e que i aviá pas d’aiga dins l’ostal. Lo dimenge de matin, aviás dreit a una bacina d’aiga cauda per te lavar dels caps als pès abans d’anar a la messa (E Crist eissuguèt los pès de Maria-Magdalena) !
Vos l’aviái promés lo còp passat (cronica del 2/3/23) : vaqui doncas unas novèlas proposicions per acabar las sesilhas de conte d’un biais mai dobèrt e mai modèrne, tot en demorant fisèl a las rasigas prigondas de l’èime occitan dempuèi lo fin fons de las baumas de Las Caus.
Sabi pas se lo monde va cambiar de basa, mas çò segur es que cambiam de biais d’utilizacion de la moneda. Es gaireben un cant preistoric d’interpretar lo « Quant te costèron los esclòps ? Cinc sòus de batas, cinc sòus de fèrre, cinc sòus de tachetas, cinc sòusde corrèja, cinc sòus de lenheta……». En un mot, èran pas balhats los esclòps del papeta e de la mameta.
Aqueles tres meses passats, avèm agut l’escasença de seguir en Carcassés unas creacions teatralas occitanas (e, es utile de precisar, en occitan o per lo mens, majoritàriament).
Mancava pas mai qu’aquela : ara, los gats vòlon governar lo monde. Son aquí a faire pata de velós, a faire mina de perseguir mirgas, a dormir son sadol sul fautuèlh, a panar un talhon de salsissòt, a s’anar crincar sus un tet o sus un arbre, mas de fait an un idèia pel cap : governar lo monde.
Aqueste còp, ma cronica serà pedagogica. M’adreçarai a totas las e totes los que contan istòrias, vertadièras o pas, aqueles contes e racontes que començan per : Un còp èra,… Las bonas istòrias an totjorn una (bona) fin e sèm dins l’obligacion legala e per rapòrt a la tranmission d’un saber cultural immaterial de clavar per « E cric e crac… ».
La setmana passada, se tenguèt a Carcassona un procès sus una istòria de vesinatge dins un escart de la vila : un vesin suportava pas Saturnin, lo pol del coble de l’ostal d’a costat. Disiá que l’empachava de dormir la nuèit.