Cèucle occitan setòri

Òc, Seta es ben una iscla, bastida a l’entorn dau mont Sant-Clar e que s’arrapa d’un costat a la montanha d’Agde e de l’autre a La Peirada. Enrodada d’aiga. De canaus la regan que totes van a la mar. E un brave dosenat de ponts, e mai n’es previst un de mai.

Tant vau dire qu’a Seta, avètz lèu los pès dins l’aiga, per pauc que cavèssetz. Entau, lo teatre Molière, subrebèu, bastit de longtemps, se quilha sus de pilotis. Element de mai, per aqueste teatre a l’italiana, que rapròcha Seta de Venezia ! Quau sap se l’arquitècta se’n inspirèt pas ? En fach, lo teatre es dins un quartièr que sos quatre costats son de canaus. De tota evidéncia, l’aiga es dejós.

Un d’aquestes canaus, lo que religa l’estanh a la mar, es bordat per un cai que se ditz « de la Bordiga ». O que se disiá, que, de temps en autre, las municipalitats « modernizan » los noms de carrièras, andronas, cais e autres camins. Amb la risca de perdre de sens. E justament, aquí : per quau conois un pauc l’istòria de la vila e l’occitan, una bordiga es una resèrva dins l’aiga, facha de canas e d’ajoncs, per reténer viu lo peis. La de Seta èra estada fargada per los pescaires de la Poncha corta.

Se tròba que, entre aquesta bordiga e lo teatre, dins aqueste quartièr cairat cench de canaus, i a una plaça, just en fàcia dau teatre. Ara, jos la plaça, siaguèt cavat un parking de dos nivèus, inaugurat recentament e dobèrt a las veituras. Mas, vos avisetz pas de vos anar parcar au segond nivèu, alevat s’avètz un veïcul amfibí ! Que l’aiga vos espèra, l’aiga que remonta de per lo sòu e que las parets la ploran…
Es a se demandar se vaudriá pas melhor reconvertir aqueste segond nivèu en una « bordiga bis » per i gardar vivas las sauquenas a la sason ! Aquò sauvariá au mens la rentabilitat !

Miquèla Setòria