Tuatz-las totas...
Tuatz las totas…
Diga ! Ieu, sabe un conte. Un còp èra, au fin fons d’Occitania, una reba que s’espandissiá mai lèu que la rumor d’un recapte gratuit ofèrt per la Comuna als « ainats ». (Ara dison pas pus als vièlhs).
E au moment que los avets de Nadal se cobrissián de bolas mirgalhadas, las vacas agantavan pelada e malabòças roginosas dau nom poetic de dermatòsi nodulosa contagiosa. DNC per vos la faire cort.
Los sabentasses d’amontdaut sabián pas pus onte penjar son lum, eles qu’avián descobèrt pichotets qu’una vaca es quicòm mai qu’un bistèc atalhonat au salon de l’agricultura, circ Boglione dau jurament annadièr de la ruralitat de França a sos senhors.
Coma i entendián pas res, mas amb la cròia qu’es dempuòi totjorn sa marca de fabrica ordonèron de tornar per las Fèstas a las practicas ancestralas dau sacrifici dau bestial sus l’autar de la sacro-santa economia, per son dieu Ponhon. Rai, s’un païsan o dos èran dau viatge.
D’aquò se’n chautavan coma d’una petola de cabra…
Çai venguèt la ministra a las pòrtas de Tolosa per afortir la senténcia : « Tuatz-las totas, Dieu reconoisserà la malauta… »
Ailàs, ges de peirariá cargarda, ges de pèira que venga drech onte èra mestièr, las femnas de Tolosa èran a cromprar fetge gras e piòtas trufadas per lo reganhon que se sarrava. E los òmes èran pas aquí tanpauc. (De tot biais, son pas jamai aquí los òmes de mon país.)
Dau còp los farfadets emmasquetats de las combinasons de plastic blancàs desbarquèron dins las bòrdas per complir lo morbide prètzfach.
Un pauc aval, a Besièrs, la situacion èra catastrofica. Lo Roro se rosigava, se calcinava. El que de costuma, a aquel moment de l’annada, fasiá lo Ravit sus totes los platèus TV se manjava la sang.
« Sens lo buòu per i bufar dessús l’Enfant Polit se va sanglaçar e caçar un raumàs dels cranes dins aquela Comuna als quatre corrents d’aire. Solide, los ases e las bedigassas mancan pas dins mon electorat mas aquò tapa pas aquò ».
Ges de pastres tanpauc per sa grépia qu’èran mobilizats sus los barratges per sos sindicats respectius. Sonque los ricasses de la FNSEA disián de òc per venir mas fasián pas gaire pantaisar lo pichon pòble de sos electors amb sas salopetas a dobla cremalièira, sas bòtas en caochoc e dins la banasta OGM e rondup.
En mai, los reis mages èran cunhats a la frontièra qu’èra fòra question de faire tornar un camèl dins Besièrs dins aquestas condicions sanitàrias ! D’ont mai qu’èra menat per d’estrangièrs, i pensetz pas !
Vòls que te diga ? Pasmens, tenguèt luòc lo miracle de Nadal que capitèt de reconciliar sus las barricadas Confederacion Païsana amb los arlèris de la Coordinacion rurala. Pas per longtemps, saique.
Enfin, es çò que ne dise ieu…
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Vos agradèt aquela bilheta?
N’auretz aquí un pauc mai amb La Gèsta dau Montamametas. En venda dins totas las bonas librariás.
Una crana bilheta! O caliá dire. Aquelas còlas d’arlèris tant egoïstas coma inconsequents que bailejan los afars nos menan a la roïna. E encara pièger : a la catastròfa finala.