L’uòlh dau Buòu

N’an de coratge aquelas mametas. Las vesèm de matin alara que lo calimàs comença de plan tapar sus lo clòsc, trotejar amb lo carreton.

Mon car amor,

Ai pas grand causa a te reprochar, e Dieu sap coma as pogut me faire estrementir !

Seriá en colèra la Tèrra de tot çò que li fasèm subir ?
Es verai que quicòm mancava al decòr aquesta passa.

Al mitan de nòvas pas gaire amusarèlas, venèm totes, tant que sèm, de recebre una leiçon de vida impressionanta.

Quin mai bèl simbòl de vida qu’un arbre, dont annada a cha annada, vesèm créisser las brancas coma autant de sos enfants.

Amb la venguda de las primièras calors, ai pas tròp l’enveja de cosinar.

De monde m’an parlat d’une noveltat originala, la SOLEÏN.

De matin, un bèl gost de libertat m’abita.
Sortir las antenas. Se passejar al fial del vent. A man drecha, a man esquèrra, de que pòt faire ?

Per de qué aquel nom ?
Se la Nièiras existissián ja a l’edat mejana, lor nom lor foguèt bailat, se ditz, en 1880 per un militari.

L’aimi ma cata, Emilia JOLI. JOLI es nòstre nom d’ostal. Ieu soi Peiròt JOLI.