L’uòlh dau Buòu

En barrutlant dins una carrièra umida, siagatz pas suspreses de crosar una babaròta arnescada coma un cosmonauta.

Quand un joine s’es mes dins lo cap d’anar quèrre l’aventura a l’Estrangièr, i a pas grand causa de far per lo reténer. Alara çò melhor es d’acompanhar son projècte. Aquò pòt anar amb qualques conselhs pas tròp peremptòris, per l’assadolar pas coma dison.

En primièr, un mot cortet sus una de las originas qu’òm li prèsta. La que m’agrada lo mai es la de « MONT PUELLARUM », montanha de las joventas. Aquelas avián la reputacion, (totjorn verificada) d’aver « las mai bèlas filhas del realme de FRANÇA. Obrièras e quadras sont las qu’an las melhoras portaduras de tèsta ».

UN GOST DE « REVENEZ-Y ».

En s’enfonilhant a travèrs la jungla de las publicitats de mai en mai envasisentas, arriba qu’a la television tombem sus una escarpa bèla.

– Te quite que me cau anar quèrre la pichòta a la dança.
– A !…es vrai que fa de dança…me pòs dire a de qué li va servir dins la vida de faire de dança ?

Conversacion captada a l’asard d’una passejada :

Sus un banc, se daurant als darrièrs (?) rais del solelh d’auton, tres òmes d’atge madur, avian una conversacion a quita-pren, coma se ditz, sus la religion.

Dempuèi de jorns, agacham lo cèl coma o fasián los Ancians per i legir cò que caliá far o pas a prepaus de lors culturas.

E lo cèl es desesperadament gris. Ne volètz de gris ?

La guèrra qu’an volgut es la guèrra a la guèrra,
Son mòrts per nòstra tèrra e per tota la tèrra. (Monument dels mòrts de Niana)

Coma cada an ven l’ora de commemorar la fin de la Guèrra Granda, la de 14/18.

Fa 104 ans qu’es acabada, mas la cal pas doblidar, coma cal pas doblidar la qu’a seguit en 1939. Per una nacion es a peneta lo temps de se remetre del prètz d’una guèrra.

Quantas similitudas a las doas extremitats de l’existéncia !

Quand lo nenon s’ensaja a veire per far coneissença amb son environament, lo reire el, vei sa vista declinar e cèrca de longa sas lunetas.

Madomaisèla Ivona dau bot dau cai Augustin Descornut se pren ara per un gabian…
Nos mancava pas qu’aquò!