De las vacas e de la literatura
Perseguissèm nòstre passionant estudi literari en nos interessant (de prèp o de luènh) mai que mai a d’escrivan-a-s occitan-a-s dels sègle 19, 20 e contemporanèus.
Coma lo president (de la Republica francesa) ditz tot e son contrari rapòrt a las lengas minorizadas, supausi que descobrís al darrièr moment los tèxtes escrits per sos escribes e que s’acontenta de legir sens aver consciéncia de las asenadas qu’estipula.
Vaquí d’autras entresenhas importantas sus la percepcion de las òbras de las escrivanas e dels escrivans que vos ajudaràn per legir melhor e amb un autre esperit poèmas, romans e autres racontes que siaguen en occitan o dins quna lenga que se parla e s’escriu sus la planeta.
D’aquesta passa, lo paure cronicaire, acostumat a escriure asenadas risolièras, a bravament perdudas las rasons de s’espetar de rire o just de sorrire a veire l’anar del monde en aqueste mes de novembre.
Dins aqueles temps de tardor, ont cada autor-a fa córrer la pluma per aver le prèmi Goncort, vaquí quauquas nòtas que poiràn servir a l’edicion d’un Lagarda & Mistral
Lo problèma principal del cronicaire es de cronicar e de trapar un subjècte de desvolopar per reténer l’interès del legeire e/o de l’escotaire.
Lo menut de Chapaire Roch!
Se sap pas se del temps de Nadal, una cançon tradicionala del pòble milapatas es: La camba me fa mal!
L’autre jorn, l’amic Gianni nos convidèt a manjar un bocin. La talent apèla la set e, entre espaguettis e raviòlis, lasanhas e osso bucco,…
Òc, tot va plan, Dòna Marquesa, çaquelà: …