D’aquesta passa, lo paure cronicaire, acostumat a escriure asenadas risolièras, a bravament perdudas las rasons de s’espetar de rire o just de sorrire a veire l’anar del monde en aqueste mes de novembre.
Dins aqueles temps de tardor, ont cada autor-a fa córrer la pluma per aver le prèmi Goncort, vaquí quauquas nòtas que poiràn servir a l’edicion d’un Lagarda & Mistral
Lo problèma principal del cronicaire es de cronicar e de trapar un subjècte de desvolopar per reténer l’interès del legeire e/o de l’escotaire.
Lo menut de Chapaire Roch!
Se sap pas se del temps de Nadal, una cançon tradicionala del pòble milapatas es: La camba me fa mal!
L’autre jorn, l’amic Gianni nos convidèt a manjar un bocin. La talent apèla la set e, entre espaguettis e raviòlis, lasanhas e osso bucco,…
Òc, tot va plan, Dòna Marquesa, çaquelà: …
Revendiqui lo dreit imprescriptible de romegar, de repotegar e de se botar en colèra, dins unas colèras mestrejadas e sanitosas.
Èra plan amagat lo quasernet de Noè que trapèrem jos un pèira de la montanha d’Alaric (la vertadièra montanha sacrada que lo mont Ararat li a panada la glòria).
Mitat d’agost, moriguèt una catalana que se trapava èsser la mai vièlha femna del monde amb sos 117 ans