Un blòg per dire, mostrar, convidar lo mond tot a partejar un pauc dels nòstres camins d’Occitània, mercé lo rebaladís menat per lo trentenat d’associacions sòcias de l’IEO, aquí en tèrra d’Erau.
Halloween manca pas de questionar. D’un costat causas plan bravas. D’enfants e tanben fòrça
adultes joines, se mascaran, se desguisan e se passejan atau per carrièra. A mai amb de
mascaratges polits, inventius, tanplan coma los vestits, amb de colors dominantas, l’irantge de
la cogorla, lo negre, lo blanc.
Quicòm que vira pas redond…
Çò que vira pas redond es plan lo balon de fòbal. Fa d’ans agèron l’idèia estranha de fisar a Quatar l’organizacion de la Copa del Monde de la pauma redonda. Anèsses pas creire que foguèt l’interès esportiu que butèt las instàncias internacionalas de la disciplina de faire aquela causida susprenenta.
Frasa ausida mai d’un còp! Justificacion d’una identitat? Qual sap…
Se per curiositat ensajam de trobar lo sens, l’origina d’un nom (etimologia) , es de còps mai dificila que çò que se supausava. En efièch, fòrça noms de familhas an una origina, un manlèu a de lengas mai ancianas: indoeuropèa, latin, grèc, arab, cèlta etc.
Un principi màger de la democracia es la desseparacion dau poders, e, per aquò, aquela entre
lo legislatiu e l’executiu. Aquò existís entre lo govèrn e lo parlament, Assemblada e Senat, luòcs
de la deliberacion, amai se nòstre país siá luènh de far de modèl per aquel sicut.
Atal comença la cançon de Claudi Martí , «Un país que vòl viure!».
Es una cançon sus Occitània e las dificultats de far viure sa lenga, sa cultura, trabalhar al país…
Los sorires de la setmana (pas que d’una gauta) amb l’IEO Erau. E… rau!!
Ces illustres – et moindres pour d’autres – qui portent des noms occitans, le savaient-ils ?
Es que l’occitan es pertot, dins los patronimes, los toponimes, s’ausís (il s’entend) cada jorn, mas mau pronociat, se vei (il se voit) cada jorn, mas mau escrich. Entau es marcat dins lo màrmol (ainsi il est inscrit dans le marbre), incognito, il se promène en passager clandestin.
Quantas similitudas a las doas extremitats de l’existéncia !
Quand lo nenon s’ensaja a veire per far coneissença amb son environament, lo reire el, vei sa vista declinar e cèrca de longa sas lunetas.
Siaguèt un temps que lo teatre municipal de Montpelhièr metiá totjorn una pèça en occitan dins sa programacion annadièira…
Ne serem pas luònh lo 25 de novembre emai totes aqueles borronhaneses speakèsson Molière en francitan.
Au téatre Molière, çò va solet.
Sonatz campanas a grand balanç, se’n tornan los cafès occitans famoses dau Cailar, los primièrs que se debanèron, fa d’annadas, dins lo departament.
Amb per faire montar l’alhòli dins aquesta debuta de novembre, lo vòstre Montamametas: « farem tindar amondaut sus la tèrra abandonada la Campana de Magalona ».