Coneissètz aquela cançon tradicionala ? Anam pas cantar, mas amb la calor anam ensajar de trapar l’ombreta ! Perqué far ? Se pausar e …aprene l’occitan ! De segur se sètz en vacanças o a la retirada podètz causir l’endrech, lo moment… Es mai complicat per los que trabalhan !
Frederic Mistral l’escriguèt dins un poèma e ne faguèt sa maxima !
Longtemps, e encara uèi se parla del « Miègjorn » amb d’estereotipes : lo solelh, la dormida, las galejadas, lo patés e ne passi !
Seguida e fin .
Preni d’aiga al grifol. Trapi un amic de la comuna e li conti çò que se passa. Es estabosit. A vist degun sus la plaça. E tornamai un messatge, en espanhòl ara : « Dónde se va a Liausson por favor ? Gracias ! ». Vau devenir capbord !! Es un jòc ? Qu’es aquel « ase » que me tarabusta ?
Un còp èra … non, cal pas començar las vacanças coma aquò ! Encara d’istòrias d’un còp èra ! N’i a pro ! Uèi nos anam passejar del costat del Salagon. Es un endrech meravilhós tota l’annada, es pas l’amic Enric que repotegarà, el lo referent del luòc.
Aquò poiriá èsser un eslogan ! Sabi plan qu’es un sòmi per un fum de mond ! La lenga se parla encara dins las associacions, las escòlas (calandretas o publicas), s’ausís a la ràdio, un pauc a la television mas dins la vida vidanta es mai que mai pichona, pichona…
Ma maire èra d’Aniana. Cada estiu, mainatge, passavi julhet e agost, en çò de la menina.
Lo mes de junh es aquí amb aqueles rendètz-vos immancables: Total festum, Fuòc de la Sant Joan, fèsta de la musica.
Dins lo projècte pedagogic occitan « Las aventuras de Gran de milh» de las escòlas primàrias de l’Acadèmia de Montpelhièr (Aude, Gard, Erau, Losèra) se parla de la Tarasca. Mas sabètz çò qu’es La Tarasca ?
Vos vau pas cantar a la faiçon de l’Ives Montand !
Vau pas solament parlar de la bicicleta perque es dins l’aire del temps, enfin… un pauc ça que la !
En 1982, Claude Achard publicava ( al CIDO) « Les uns et les autres », diccionari satiric dels escais collectius d’Erau.