Resumit : Misèria, un brave faure a recebut la visita de la mòrt. Mas fòrt dels vòts acordats pel Crist l’a enganada dos còps…
E las annadas ragèron, rapidas perque èran comptadas.
E la Mòrt tornèt :
« Ane aqueste còp es lo bon (perque s’engana pas la Mòrt mai de 2 còps !). Siás prèst, Misèria, aqueste còp es lo bon ! »
Mas lo jove diguèt :
« Garda, aquelas peras per tos mainatges,
-Te mercejam fòrça, e te voldriam daissar quicòm.
« Escota, ai un poder grand, demanda çò que volràs e te l’acordarai.
Aquel conte fòrça conegut es sovent dins lo repertòri dels contaires.
O vos presenti amb qualques adaptacions actualas. Serà en tres partidas, donc sus tres setmanas. Bona lectura e bona escota !
Es la davalada! La nuèch pren lo poder. Poder magic? Mesa en relacion amb los mòrts, òbras ritmadas per las sasons, cresenças, paurs, del fons de ma memòria, vaquí que ressorgís aquel passat, pas tant alunhat.
Amb en seguida la cronica costumièiras las infos sus l’iperactivitat occitana de Bobí.
Sèm de mai en mai nombroses : 8 miliards sus Tèrra !
1 miliard en 1800 , 2 miliards en 1900. E quant de mòrts al sègle vinten ? Perqué las guèrras an pas cessat : Ideologias, religions,… vaquí qualques uns dels arguments utilizats per justificar los conflictes.
Frasa ausida mai d’un còp! Justificacion d’una identitat? Qual sap…
Se per curiositat ensajam de trobar lo sens, l’origina d’un nom (etimologia) , es de còps mai dificila que çò que se supausava. En efièch, fòrça noms de familhas an una origina, un manlèu a de lengas mai ancianas: indoeuropèa, latin, grèc, arab, cèlta etc.
Atal comença la cançon de Claudi Martí , «Un país que vòl viure!».
Es una cançon sus Occitània e las dificultats de far viure sa lenga, sa cultura, trabalhar al país…
A la debuta, èra una «sopa» amb de pan e de toma fresca. Aprèp la revolucion, los païsans l’aprèstan dins los abrics d’estiva : los masucs o burons. Al sègle XIX lo pan es remplaçat per las patanas.
«L’istòria oficiala es un pairòl traucat d’onte fugís la vertat!» Provocacion? Qual la diguèt? Pas ieu. Aquò sortiguèt de la boca de l’Ives Roqueta, dins las annadas setanta.
Lo 24 de setembre, lo nòstre jornal, Midi Libre, faguèt una pagina sus la lenga occitana en grand perilh de disparicion.
Òc, i a de trabalh que l’ostal brutla! mas es pas simple de far.
De qué podèm far? Vaquí qualques dralhas…